Noodkreet van de huisarts

Hieronder een noodkreet doorgestuurd door de Hallaarse huisarts Veronique Doms die, naast haar eigen praktijk, ook actief is in verschillende organisaties als de triageposten en corona-testcentra.

‘Ik wil ten zeerste benadrukken dat het aankaarten van drukte in de media niet voldoende is. Huisartsen overal in onze provincie (en vermoedelijk ver daarbuiten, maar daar heb ik minder zicht op) voelen zich genegeerd door de overheid, genegeerd door de media en vernederd in hun rol als arts. Men spreekt vaak van 'kanaries in de koolmijn'... maar dit is verdorie de 4e keer dat men ons die koolmijn instuurt en guess what... wij verstikken elke keer opnieuw. Men blijft in alle lagen de boodschap geven 'om de huisarts te bellen', men blijft ons inzetten als een soort onderbemand contacttracing-callcenter en goedkope attesten-automaat. In de tussentijd horen we over op handen zijnde verplichte fusies tussen wachtgebieden door BESPARINGEN op de eerstelijnszorg.... sorry hoor, maar dit vind ik op zijn minst walgelijk te noemen.

Waarom is agressie pas erg als het gebeurt aan de ingang van een ziekenhuis? Waarom is 'het pas echt menens' als de ziekenhuisbedden vol komen te liggen? Waarom is het zo moeilijk om rekening te houden met onze ervaringen in deze pandemie?

Dit demotiveert en geeft onze beroepsgroep enkel maar meer het gevoel dat wij er niet toe doen. En tot het besef komen dat de regerende machten van dit land niks om je rol in de maatschappij geven, dat is een zeer ontnuchterende realisatie. Ik ken HAIO die overwegen om niet in het beroep te starten, ik hoor steeds meer artsen in burn-out gaan, oudere artsen spreken over vervroegd pensioen, enzovoort...

Als er niet snel - en dan bedoel ik niet over enkele maanden maar wel enkele dagen tot weken - een kentering komt in de manier waarop regering én bevolking omgaat met de huisarts... dan vrees ik voor het voortbestaan van dit beroep. We zijn van de meest empathische zorgverleners die er rondlopen, maar ook empathie kent grenzen. Ikzelf maak me ernstige zorgen over de mentale draagkracht van de huisartsen en over het gebrek aan respect waarmee patiënten ons aanspreken en behandelen als we hen niet meteen hun zin willen geven of hen te woord willen staan. En ik geef de bevoegde instanties hier de schuld van. 'Bel je huisarts' kon men evengoed onder de Belgische vlag hebben geprint of geïncorporeerd in het volkslied. Het zal ons jaren aan tijd en energie kosten om de patiënten dit weer af te leren. En het is dat we tijd teveel hebben…

Ofwel gaan er serieuze gesprekken volgen over hoe men ons beroep ziet in de volgende jaren, wetende dat er een enorm tekort IS en KOMT, en komen er concrete voorstellen voor korte termijn ondersteuning binnen de praktijken maar ook lange termijn oplossingen… ofwel ga je een enorme leegstroom krijgen van (jonge) artsen naar buitenland of andere sectoren.

Maar oh wee als er nog een politieker afkomt met een of andere flut app of durft te zeggen dat 'de huisartsen geduld moeten hebben'. Er is niks meer over. We hebben het 2 jaar en ontelbare inspanningen gegeven. Het is op, het is genoeg geweest.’